Om de paar maanden nodigt onze curator Emma van Noort een kunstenaar uit om bij ons te exposeren. Sinds een tijdje kleuren de foto’s van fotografe Marieke Mamarazzi ons kantoor. Haar expositie ‘Somewhere far away from you’ bestaat uit foto’s die gemaakt zijn op een voor iedereen, behalve voor Marieke, onbekende plek. Wij spraken haar over haar inspiratiebronnen, het leven als Leidse kunstenaar, haar hoogtepunten als fotograaf en haar plannen voor de komende tijd.

Zou je iets willen vertellen over je expositie ‘Somewhere far away from you’?

“De inspiratie voor deze expositie kwam voort uit een behoorlijk pittige relatie. Toen ik hier eindelijk een punt achter had gezet besloot ik er even tussenuit te gaan. Ik wilde niet dat hij zou weten waar ik was – eigenlijk hoefde niemand te weten waar ik precies uithing – dus ben ik stilletjes vertrokken.
Bij de eerste foto die ik deelde via mijn socials (@mamarazzi_marieke) wilde ik een locatie taggen in de trant van ‘Ver weg van jou’. Er kwam een locatie naar boven genaamd ‘Somewhere far away from you’ en dit dekte precies de lading.
De foto’s zijn in feite natuurlijk gewoon een soort vakantiekiekjes, maar niet zo van ‘kijk mij in dit fancy restaurant plukken aan mijn kreeft’. Het zijn stuk voor stuk foto’s waaraan je niet kunt afleiden waar ze precies gemaakt zijn, behalve dat het overduidelijk ver weg is van ons natte, koude kikkerlandje.”

Waar haal jij normaal gesproken je inspiratie voor je foto’s uit?

“Dat kan van alles zijn, maar veelal uit contrast. Ik vind het intrigerend als dingen contrasteren. Zo heb ik een doorlopend project over gevonden voorwerpen in de stad, getiteld ‘Lost Ones’. Als ik iets op straat zie liggen wat daar echt niet thuishoort, fascineert mij dat en gaat mijn fantasie de vrije loop. Laatst zag ik bijvoorbeeld een pakje boter op een bankje liggen, het pakje nog helemaal intact. Eerder lag daar vlakbij een keer zomaar ineens een sombrero. Wat is hier gebeurd?, vraag ik me dan af. Contrast kun je ook vinden in een dode vogel die er prachtig bij ligt, of een oude, bouwvallige muur waar dan tóch nog ergens een plantje weet te groeien. Ik kan me hier over blijven verwonderen.”

Wat betekent fotografie voor jou?

“Voor mij bestaat fotografie uiteindelijk uit twee dingen: de timing en het kader. Dan maakt het tegenwoordig eigenlijk niet eens meer zozeer uit of je een smartphone gebruikt of de allerbeste Hasselblad camera, de strekking blijft hetzelfde. Zowel timing als kader bepalen wat je uiteindelijk laat zien en wat er overblijft aan de verbeelding. Een goede foto was minder interessant geweest als hij 2 seconden eerder of later was gemaakt, het gaat om het snelle schakelen.”

Hoe vind je het om kunstenaar te zijn in Leiden?

“Eerlijk? Redelijk lastig eigenlijk.. Ik merk dat het wereldje hier best wel dichtgetimmerd zit. Als je voornamelijk vanuit huis werkt is het vaak lastig om ertussen te komen en opdrachten binnen te slepen. Toen ik laatst op een feestje was in een atelier aan het Bizetpad merkte ik weer hoeveel makkelijker dat gaat als je onder elkaar bent. Zo heb ik Emma leren kennen in een cafeetje, maar als de horeca toen dicht was geweest had ik hier misschien wel nooit geëxposeerd.
Zelf heb ik helaas geen atelier buiten huis, maar zou dit eigenlijk wel willen, puur voor de contacten. Helaas betaal je dan vaak wel een erg hoge prijs.
Maar ook de stad zelf maakt het soms lastig. Ik heb vier jaar in Rotterdam gewoond en daar gebeurt zoveel meer. Zo is daar bijvoorbeeld POW!WOW! opgezet, een festival dat street art centraal zet. Zoiets zou in Leiden ondenkbaar zijn. Je ziet weleens wat street art, maar het leeft hier veel minder en het wordt vaak snel weer schoongemaakt. Ik begrijp daar helemaal niks van. Het is in mijn ogen juist nodig: het geeft vernieuwing en leven aan de stad. Leiden noemt zich dan wel ‘Stad van Ontdekkingen’, maar als alles meestal binnen de veilige muren van een museum gebeurt is er misschien toch niet zoveel nieuws te ontdekken.”

Wat vind je tot nu toe het tofste project dat je hebt gedaan?

“In 2018 kwam Roos Tulen naar me toe met de vraag of ik één van de fotografen wilde zijn voor haar project ‘Lichaamsbeeld’. Zij was op dat moment een jaar bezig geweest om haar lichaam te trainen voor de NK-bodybuilding, maar de wedstrijd ging voor haar helaas niet door. Roos heeft toen 20 fotografen gevraagd om haar te portretteren en daar was ik er één van. Ik vond dit zo vet om te doen! Mijn foto stond op een gegeven moment drie meter hoog bij twee meter breed aan het begin van de Kunstroute in Leiden. Later heeft Roos mijn werk meegenomen naar Festimi Festival in Amsterdam. Zo gaaf om je eigen foto zo groot te zien afgebeeld, palmboom ernaast en dan ook nog eens in Amsterdam. Dat was een lang gekoesterde wens.”

Is er iets waarvan je weet: zo’n soort project wil ik echt nog graag doen de komende tijd?

Hell yeah! Ik ben al jaren bezig met naaktfotografie, veelal op privé-verzoek, maar ik wil hier graag meer mee doen. Ik weet zeker dat ik dan meer geluk uit mijn leven zal halen. Ik heb inmiddels wat lijntjes uitstaan, want aan ideeën geen gebrek. Het zijn in mijn ogen toch vaak mannen die naakte vrouwen fotograferen en ik denk dat ik hier een bijdrage aan kan leveren. Als vrouw kijk je toch anders naar een andere vrouw, puur omdat je weet hoe het ís om vrouw te zijn.
Uiteindelijk komt er wat mij betreft een boek, met een presentatie waarbij mensen mijn zelf gebrouwen biertjes kunnen drinken – een lekkere Stout waar dan óók weer naakt op staat.

Klik hier voor meer informatie over Marieke en haar kunst.